ปัจจุบันทุกภาคส่วนยอมรับว่า ภาวะน้ำหนักเกินและโรคอ้วนได้กลายเป็นภัยเงียบที่คุกคามภาวะสุขภาพอนามัยของประชาชนทั่วโลก มีการประมาณกันว่า มีประชากรอยู่ครึ่งโลกที่กำลังมีปัญหาน้ำหนักเกิน (VOA News, 2008) ในประเทศไทยจากการสำรวจระหว่างปี พ.ศ. 2529 ถึง 2538 พบว่ากลุ่มที่มีอัตราความอ้วนเพิ่มสูงสุด ได้แก่ กลุ่มอายุ 40-49 ปี (จากร้อยละ 19.1 เป็นร้อยละ 40.2) รองลงมา ได้แก่กลุ่มอายุ 20-29 ปี (จากร้อยละ 2.9 เป็น ร้อยละ 20.4) ในรอบ 5 ปีที่ผ่านมา ผู้ชายเป็นโรคอ้วนเพิ่มขึ้นร้อยละ 36 ผู้หญิงเพิ่มขึ้นร้อยละ 47 โดยช่วงอายุในวัยทำงาน 20-29 ปี มีอัตราการเพิ่มของโรคอ้วนสูงที่สุด (กรมอนามัย กระทรวงสาธารณสุข 2547) เป็นผลสืบเนื่องจากพฤติกรรมและการดำเนินชีวิตที่เปลี่ยนแปลงไปตามสภาวะเศรษฐกิจและสังคม มีผลให้ประชาชนบริโภคอาหารที่ไม่ถูกหลักโภชนาการ รับประทานอาหารเกินความต้องการ ของร่างกาย ขาดการออกกำลังกาย มีความเครียด สูบบุหรี่และดื่มสุราเพิ่มขึ้น จากพฤติกรรมดังกล่าวมีผลให้เกิดปัญหาโภชนาการเกิน เป็นปัญหาสำคัญนำไปสู่ภาวะอ้วน อ้วนลงพุง และภาวะดื้อต่ออิน-ซูลิน คนอ้วนที่ลงพุงจะมีไขมันปริมาณมากสะสมในช่องท้อง และมีภาวะดื้อต่ออินซูลินมากกว่าคนที่อ้วนบริเวณสะโพก เนื่องจากไขมันในช่องท้องจะสลายตัวเป็นกรดไขมันอิสระ (free fatty acid หรือ non-esterified fatty acid, NEFA) ได้มากกว่าไขมันบริเวณสะโพก กรดไขมันอิสระ ที่เพิ่มขึ้นในกระแสเลือดจะยับยั้งเมทบอลิซึมของกลูโคสที่กล้ามเนื้อ ทำให้ระดับน้ำตาลในเลือดสูงขึ้น ระดับไขมันในเลือดผิดปกติ ความดันโลหิตผิดปกติ หลอดเลือดแดงแข็งตีบและอุดตัน ภาวะน้ำหนักเกินนี้หากเกิดกับคนในวัยทำงาน ย่อมไม่ใช่ทำให้มีความเสี่ยงต่อสุขภาพและชีวิตเท่านั้น หากยังทำให้ประเทศชาติขาดกำลังบุคลากรที่เป็นพลังขับเคลื่อนความก้าวหน้าและยังทำให้เกิดความสิ้นเปลืองจากการรักษาอันเป็นปัญหาต่อเนื่องทางเศรษฐกิจ จากการเก็บข้อมูลสุขภาพของพนักงานงานเทศบาลนครรังสิตที่ปฏิบัติหน้าที่ในสำนักงาน จำนวน 271 คนพบว่าพนักงานมีภาวะของดัชนีมวลกาย เกินมาตรฐาน จำนวน 101 คน คิดเป็นร้อยละ 37.3 นอกจากนี้ยังพบพนักงานที่ป่วยด้วยโรคความดันโลหิตสูง 29 คน เบาหวาน 11 คน งานส่งเสริมสุขภาพ ฝ่ายบริการและส่งเสริมการอนามัย กองสาธารณสุขและสิ่งแวดล้อม จึงได้จัดทำโครงการนี้ขึ้นเพื่อเป็นรูปแบบนำร่องในการเป็นศูนย์การเรียนรู้ต้นแบบองค์กรไร้พุง